Over hoe het lijden aan frustratie kan omslaan in leiden tot prestatie.
Soms heb je van die dagen. Dagen dat alles tegen zit. Van het moment dat je op staat tot het moment dat je ’s avonds gebroken terug kruipt in je bed. Tot in je tenen gefrustreerd door van alles om je heen, van jouw eigen reactie en acties. Frustratie put uit, verlamd. Hoe je ook er tegen vecht, je voelt de energie uit je stromen.
Je begint te denken dat het allemaal geen zin meer heeft. De wereld werkt niet mee en jij gaat het niet kunnen veranderen. Zware donkere wolken hangen om je heen. Soms lijken de drempels te verworden als bergen.
Hoe frustrerend het huidige schoolsysteem waar CITO leidend lijkt te zijn. Hoogbegaafd, maar onderpresterend? “Tja, we moeten ons advies kunnen onderbouwen…”. “Als hij/zij goed zijn best doet, dan kan hij/zij na de brugklas meedoen met de havo-stroom en daarna wellicht nog door naar het VWO”. “Maakt u zich vooral geen zorgen”
Hoe frustrerend als dan in het systeem blijkt dat ’afstromen’ altijd op de loer ligt. Niveau bepaling in de brugklas? Niet echt. Als je onderpresteert, nog niet voldoende vaardigheden hebt opgebouwd wat betreft plannen en leren, dan zijn een paar onvoldoendes voldoende om ervoor te zorgen dat je het jaar erna op een ander niveau verder mag studeren.
Hoe frustrerend om jaar na jaar te horen: “Hoogbegaafd? Wij zien het niet.” Nee. Dat hoeft ook niet. Het kind is getest. Verslag met handvaten is beschikbaar. Handel er eens naar en kijk wat er gebeurt.
Om te horen: “Kind ongelukkig? Wij zien het niet.” Nee. Maar wij merken het thuis wel! Dagelijks hoofdpijn, buikpijn, slecht slapen, huilbuien en driftbuien.
Om te horen: “Hij/zij is snel afgeleid en druk met zijn/haar lijf. Als de werkhouding verbeterd, dan komen de prestaties vast wel.” Nee! Joehoe! Afgeleid blijkt pure verveling door te weinig uitdaging. Drukte in het lijf blijkt een manier te zijn om de verveling te kunnen handelen. Om de verveling te kunnen verdragen.
Hoe frustrerend als dingen niet passend blijken en een oplossing niet voorhanden?!
Dan soms, heel soms, heb je van die dagen dat je opeens lijkt te vliegen. Dat frustratie omslaat in boosheid of in goede moed. Dat de energie gaat stromen en de frustratie omslaat in prestatie. Dat zijn de momenten dat het je lukt om het heft in eigen handen te nemen. Dat je tot handelen komt en dat er mogelijkheden blijken. Dan gaat de zon volop schijnen en trekt de wolk boven je hoofd weer op. Die dag lijkt lopen op rennen, rennen op vliegen. Het zijn de mooiste momenten. De momenten dat lijden leiden wordt.