Als de nood hoog is en buikpijn niet meer volstaat …

Wat als het schoolsysteem niet lijkt te passen?

Als je een andere onderwijsbehoefte hebt dan gemiddeld, blijkt dat er fysieke klachten kunnen ontstaan. Het zogenaamde somatiseren. Psychische nood uit zich dan in lichamelijke klachten. Veel ouders gaan meerdere malen naar de huisarts om na uitsluiting van fysieke oorzaken te horen te krijgen dat er sprake is van functionele buikpijn. Vervolgens komen ze vaak in een traject terecht waarbij het kind en soms ouders en kind ondersteund worden. Trainingen worden gevolgd, opvoedcursussen bijgewoond. Vervolgens besluiten sommigen tot testen over te gaan. Hun kind blijft fysieke klachten aangeven. Vooral op schooldagen, dus wellicht is er iets meer aan de hand. Wordt het kind overvraagd of onderprikkeld. Als blijkt dat er afgeweken wordt van gemiddeld volgen er meestal verslagen met handvaten voor school en voor thuis.

Hoewel dit een eindpunt lijkt, blijkt dit een startpunt. Ja, ‘het beestje heeft een naam gekregen’. Nee, de problemen zijn nog niet opgelost en de klachten niet verdwenen. Het is de start van de zoektocht naar passend onderwijs. Soms is het een vliegende start en wordt er vol goede moed andere leerstof aangeboden, meer of minder instructie gegeven, maar vaak is het een langdurige zoektocht. Wat kan het kind wel, wat kan het niet, en hoe gaan we ermee om?

Soms is het zo dat de zoektocht te lang duurt. Dat doortoetsen weken in beslag neemt in plaats van dagen. De effecten zien de ouders thuis. Waar er eerst ‘alleen’ buikpijn was, ontstaan er nu meer klachten. Hoofdpijn, gebrek aan eetlust, slechter slapen, vermoeidheid, soms hypergedrag, soms depressief gedrag en vaak is er ook sprake van veel boosheid. De effecten van het lange wachten op passend onderwijs zijn lang niet altijd zichtbaar voor de buitenwereld. Vaak is het een strijd die thuis gestreden wordt. Op school, sport- en hobbyclubjes merkt de omgeving weinig tot niets. Het kind werkt prima mee (lijkt het) en de nood tot extra of snel handelen lijkt niet hoog. Hoe anders ervaren kind en ouder dit zelf! Ouders trekken herhaaldelijk aan de bel, roepen hulp in van andere externe professionals, maar zijn met lede ogen toe hoe hun kind ten negatieve veranderd.

Als ‘de koek dan echt op is’ en het kind kan zich niet meer staande houden, zien we kinderen die burn out lijken te zijn. Burn out zoals veel volwassenen die de last niet meer konden dragen, die te ver over hun grenzen van kunnen gingen, totdat hun lijf aangeeft dat het genoeg is geweest. En dan kan het kind alleen nog maar huilen, dagen en nachten lang. Komen ze ziek thuis te zitten en blijkt het weer een nieuw startpunt. Een nieuwe zoektocht naar de mogelijkheden van passend onderwijs. Een schoolwisseling? Externe hulpverleners de school laten ondersteunen of in het ergste geval langdurig thuis zitten en hopelijk onderwijs op afstand?

Als de nood hoog is en buikpijn niet meer volstaat… Een uiterst vervelend scenario dat helaas nog vaak voorkomt.